Leyla McCalla : Sun Without the Heat

 

Ik krijg steeds meer de indruk dat ik achter de muziek aanloop. Ik hoef niet meer zo nodig. Ik beperk mijzelf qua muziekbeleving alsmaar meer. Niet is er de noodzaak om muziek die zoal uitkomt, binnen de genres waar ik mij thuis voel, te absorberen zoals ik dat gebruikelijk deed. Ik blijf in principe openstaan voor muziek, maar veel van wat zoal wordt uitgebracht, blijkt mij minder te boeien dan voorheen. Leyla McCalla verraste mij indertijd (tien jaar geleden) met haar debuut Vari-Colored Songs : A Tribute to Langston Hughes. Een indrukwekkend album. Het is een Roots georiënteerde plaat, met vooral ruimte voor traditionele instrumenten. Ik heb haar daarna ook live gezien. Ze had wat mij betreft de allure van een zelfstandige en krachtige persoonlijkheid. Een vrouw met een interessante en geloofwaardige boodschap. Vooral haar album Breaking the Thermometer vond ik ronduit geweldig. Die veelzijdige plaat bleek in de eerste plaats een zeer persoonlijk verhaal, en vooral de geschiedenis van haar ouders, werd enorm transparant uit de doeken gedaan. Enerzijds een droeve constatering van geschiedkundige feiten, anderzijds gaat het over de veerkracht van een familie. Het staat en stond zo ver van mijn eigen beschermde wereld, maar het maakte dat ik veel respect kreeg voor Leyla McCalla. Het is juist dat integere album dat mij deed uitkijken naar Sun Without the Heat, en juist omdat Leyla iets te vertellen heeft. Met name muzikaal weet ze mij ditmaal echter te raken.

Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om muziek te kwalificeren met sterren alsof je daarmee wil suggereren dat de ene plaat beter is dan de andere, alsof het een wedstrijd betreft. Muziek beleven is en blijft een persoonlijk iets. Het ene spreekt je meer aan dan het andere. Leyla’s boodschap is wat mij betreft onveranderd. Door hetgeen wat zij doet verbreedt ze mijn perspectief, en daarmee blijft mijn interesse naar haar muziek intact. Ik onderga haar haar nieuwe album weliswaar minder intens dan de vorige, toch valt er weer veel te genieten. Haar advies neem ik ter harte terwijl ik luister naar Give Yourself a Break. Het hoeft niet altijd diep of meeslepend te zijn. Je mag en kan ook gewoon genieten van muziek, zonder dat daarmee per se een statement gemaakt wordt. Sun Without the Heat is daarmee voor mij een plaat van iemand die gewoon iets moois heeft willen maken voor haar luisteraars. Sun Without the Heart is simpelweg een mooi album. Wederom een pure plaat van een gedreven artiest!

Rein van den Berg

Releasedatum : 12 april 2024 ANTI Records

Website : https://leylamccalla.com/

Penny Arcade : Backwater Collage

 

De ervaren Britse muzikant James Hoare brengt onder de artiestennaam Penny Arcade zijn solodebuut Backwater Collage uit. Hoare kreeg vooral bekendheid met bands als Veronica Falls, The Proper Ornaments en Ultimate Painting. Voor de opnames verhuisde hij vanuit Londen terug naar zijn geboorteplaats in West-Engeland. De opener Jona was de eerste song die Hoare schreef voor Backwater Collage en het zou het vertrekpunt gaan vormen voor het geluid van de rest van het album.

"Jona was first song recorded for the album. Written late at night in my garage studio post lockdown. It has a subterranean feel and centres around a fictional character. The whole song was written very quickly around a simple guitar riff. I tried to capture the twilight feel of the initial idea on the actual recording, keeping everything simple, stripped down and to the minimal of takes. The song became a touchstone for the album and helped shape the overall sound of the tracks that followed.", aldus Hoare.

Bij deze song Jona had ik meteen twee associaties. Bij titel moest ik meteen denken aan de uitstekende singer-songwriter Jona Lewie, die lang geleden hits scoorden met You'll Always Find Me in the Kitchen at Parties en Stop the Cavalry. Bij de fluisterzachte zang van Hoare was de associatie met Elliott Smith voor de hand liggend. Het album bevat een elftal sobere songs. Hoare kreeg alleen hulp van Nathalia Bruno(subtiele vocalen) en  zijn goede vriend Max Claps droeg toetsenpartijen bij. Naast de in de persinfo genoemde inspiratiebronnen Syd Barrett en The Velvet Underground, zou ik nog The Beatles willen noemen (One More). Het behoorlijk ingetogen Backwater Collage is een absolute aanrader voor liefhebbers van Elliott Smith en aanverwante singer-songwriters.   

Theo Volk

Releasedatum : 3 mei 2024 Tapete Records

Website : https://pennyarcade.bandcamp.com/album/backwater-collage

BMX Bandits : Dreamers on the Run

 

Al meer dan twintig jaar brengt het Hamburgse label Tapete Records albums uit. Daaronder bekende artiesten als Robert Forster, Lloyd Cole en Christian Kjellvander. Veelal echter acts die onder de radar blijven, zoals bijvoorbeeld BMX Bandits. Een Schotse groep, vernoemd naar een film, die in 1986 opgericht werd uit de overblijfselen van The Pretty Flowers. De enige vaste factor van de groep is zanger en componist Duglas T. Stewart. Voor de overige samenstelling was het ongeveer een duiventil met onder andere leden van Teenage Fanclub & the Soup Dragons, waaronder de ervaren rot Jim McCullough, ook bekend van de uitstekende folkrockgroep Snowgoose.

Dreamers on the Run is inmiddels het twaalfde reguliere album. Eigenlijk had het album allang af moeten zijn, ware het niet dat Duglas mentaal en fysiek instortte. Van somberheid is hier echter geen sprake, dat maakt de lichtvoetige opener en titelnummer Dreamers on the Run met Focus achtige meerstemmige vocalen meteen duidelijk. Uiteraard zijn de zestiger jaren invloeden van onder andere The Beach Boys en The Beatles weer aanwezig. Tot de fraaiste en meest aanstekelijke songs kan Setting Sun gerekend worden, geschreven door Duglas’ nieuwe rechterhand Andrew Pattie. Vreemde eend in de bijt op het album is My Name Is Duglas (Don't Listen to What They Say), een song over de mentale gesteldheid van Duglas. Voor het overige schijnt de zon volop en tovert Dreamers on the Run een glimlach op het gezicht van de luisteraar.       

Theo Volk

Releasedatum : 26 april 2024 Tapete Records

Website : https://bmxbandits.net/

Ella Ronen : The Girl with No Skin

 

Niet een bepaald doorsnee singer-songwriter is Ella Ronen. Zij is de dochter van schrijfster Diti Ronen. Ella werd geboren in Tel Aviv, maar is woonachtig in Zwitserland, niet het eerste land waar je aan denkt bij muziek. Naast singer-songwriter is ze dichter, gemeenschapsleider en activist. The Girl with No Skin is inmiddels haar vierde album, een uiterst persoonlijk en breekbaar album, waarbij haar hart op de tong ligt.

Opener Truth is hier een sleutelsong. Een paar jaar terug geschreven in gespannen toestand. Op 16-jarige leeftijd ging Ella Ronen een bar binnen die bekend stond om het toestaan van alcoholgebruik door minderjarigen, en een bekende dichter en journalist begon met haar te praten. Hij nodigde haar uit in zijn appartement en mishandelde haar. Ze ontsnapte ternauwernood. Twee jaar geleden nam Ronen, inmiddels een volwassen vrouw (37), deel aan de publicatie van een groot exposé waarin de dichter als roofdier werd ontmaskerd.

In 2020 ging Ronen op zoek naar producenten. Ze was ontzettend ontroerd door twee nummers van verschillende artiesten dat ze hun credits controleerde. En die leidden naar één en dezelfde persoon: Sam Cohen (Kevin Morby, Alexandra Savior, Sharon Van Etten). Ella's onderzoek was voltooid. Een paar maanden later ontving Cohen een e-mail van haar. De onderwerpregel luidde "Een album produceren", en het bevatte een eerste nummer voor dit toekomstige album. Cohen zegt dat hoewel Ronen was vergeten het opnamebestand mee te sturen, de tekst voor hem voldoende was om te weten dat hij dit album wilde maken. Dit nummer was The Girl with No Skin, tevens de titeltrack en het eerste nummer van de plaat gedeeld met de wereld vorig jaar.

Samen met Cohen zong ze een duet, I Just Want to See You. Het gaat over een stel dat zingt over het gevoel wanneer beide partijen dicht bij elkaar willen zijn - maar hoe kan dit lukken als we allemaal zo druk zijn met het spelen van rollen, als man en als vrouw?    "The space between two people might as well be galaxies, and oh, I know this to be true. But I'll shine a light, a sign of life, and try to get to you, because in all this space and nothingness - What else is there left to do?"  Een teder, liefdevol lied over schijnbaar onoverkomelijke grenzen in het alledaagse samenzijn. Het gevarieerde, breekbare en soms hartverscheurende The Girl with No Skin werd uitstekend geproduceerd door Cohen in Ustate NY.

Theo Volk

Releasedatum : 8 maart 2024 BB*Island/De Konkurrent

Website : https://www.ellaronen.com/

Tylor & the Train Robbers : Hum of the Road

 

Aparte naam voor een begeleidingsband, de treinrovers. De enige connectie die ik ken tussen treinrovers en muziek is Ronnie Biggs, die ooit in 1978 twee nummers met de Sex Pistols opnam. Tylor & the Train Robbers is een band die als thuisbasis Idaho heeft. Arbeidsethos staat bij hen hoog in het vaandel. De titel van hun nieuwe album Hum of the Road is een verwijzing naar de vele kilometers die ze afleggen tijdens hun tournees van optreden naar optreden.

Frontman Tylor Ketchum is zanger van de band en schrijft alle nummers, die vaak poëtisch zijn. De bijzonder strakke ritmesectie wordt gevormd door zijn broers Jason en Tommy Bushman. Het drietal begon op vroege leeftijd samen te spelen. Zij vormen dan ook de solide basis van Tylor & the Train Robbers. Ze worden gecompleteerd door lead gitarist Johnny “Shoes” Pisano en snarenwonder Rider Soran (pedal steel, lap steel en dobro). Laatstgenoemde zorgt vooral voor het country tintje in hun muziek. Die zweeft vooral tussen rock, country, americana en folk. Vooral in hun uptempo, meer rock georiënteerde songs als Workin’ Hands excelleert de band, maar een rustige song als Ton of Trails is overigens ook niet te versmaden.

Het album werd in zes dagen tijd in Texas in alle rust opgenomen en is men er in geslaagd zoveel mogelijk de energie en het geluid van liveoptredens vast te leggen. Dat alles met dank aan producer Cody Braun (Reckless Kelly). De bariton van Tylor is vaak de kers op de taart. Hij is overigens net dertig, maar zijn stem klinkt een stuk doorleefder. Erg aangenaam plaatje, dit Hum of the Road.       

Theo Volk

Releasedatum : 3 mei 2024 Independent

Website : https://www.tylorandthetrainrobbers.com/

Villagers : That Golden Time

 

Vreemd dat ik nog nooit een album besprak van Villagers, de Ierse indie folk band rondom frontman Conor O’Brien. En dat terwijl ik de groep nauwgezet volg sinds hun debuutalbum Becoming a Jackal. Tot op heden was, net als voor veel anderen, hun voor de Mercury prize genomineerde album {Awayland} mijn favoriete schijf van hen.

Om maar met de deur in huis te vallen, daar gaat het ijzersterke That Golden Time nu verandering in brengen. Na het nogal gevarieerde Fever Dreams keert O’Brien terug naar de intimiteit van eerdere albums. Zoals we van O’Brien gewend zijn de arrangementen subtiel en zitten de songs weer melodisch goed doortimmerd in elkaar. In zijn teksten klinken zijn hoop, angst en dromen door.

That Golden Time ontleent zijn naam aan het vijfde nummer, dat tevens dienst doet als de eerste single van het album. “Ik wilde dat de warmte van de plaat weerspiegeld werd in de titel”, legt O’Brien uit. “Het nummer raakt ook een thema dat steeds weer opduikt, van romantiek versus realisme. Hoe kun je ambitieuze ideeën hebben over jezelf en de wereld om je heen, terwijl je geconfronteerd wordt met een harde, koude realiteit? De wrijving interesseerde mij.”

De video voor “That Golden Time” is geregisseerd door Rok Predin en is een mooie knipoog naar de hoes van het album, waarop een mot staat afgebeeld, een vehicle voor O’Brien’s gevoelens, gedesoriënteerd door de constante schittering van het mobiele scherm. ‘De mot raakt in de war door de vlam,’ merkt O’Brien op, ‘en zal op tijd sterven.’.

“Het is waarschijnlijk het meest kwetsbare album dat ik heb gemaakt. Ik speelde en nam alles op in mijn appartement, en uiteindelijk, tegen het einde, nodigde ik mensen uit.”, aldus O’Brien. Zo kreeg hij onder andere hulp van de Ierse legende Dónal Lunny (Planxty, The Bothy Band) op bouzouki en de Amerikaanse songwriter en multi-instrumentalist Peter Broderick op viool. Persoonlijke favorieten zijn I Want What I Don’t Need en No Drama. Het zou me niet verbazen als het persoonlijke That Golden Time in veel eindejaarslijsten zal gaan opduiken.  

Theo Volk

Releasedatum : 10 mei 2024 Domino

Website : https://wearevillagers.com/

 

Villagers live :

27-05 BRUSSEL : Ancienne Belgique

28-05 AMSTERDAM : Paradiso

29-05 ROTTERDAM : LantarenVenster

Torgeir Waldemar : At the Opera

 

Tien jaar geleden debuteerde de toen veertigjarige Noorse singer-songwriter Torgeir Waldemar Engen met een titelloos album van wereldklasse. Op een na allemaal zelf geschreven liedjes, op de cover Highway Kind van Townes Van Zandt na. De verwachtingen voor een opvolger waren vervolgens torenhoog, maar die werden drie jaar later volledig ingelost met het nog fraaiere No Offending Borders. Het bevatte een uitgekiende mix van afwisselend meer folk- en rock getinte songs. Ook was hier andermaal een cover te vinden, een uitvoering van Link Wray’s Falling Rain. Weer drie jaar later volgde zijn album Love. Grote inspiratiebron voor dat album vormde Brian Wilson’s Love and Mercy.

Zijn muziek bestaat voornamelijk uit een mix van folk, rock en country. In 2022 trad Torgeir, begeleid door een groep uitgelezen muzikanten op in een bomvol Opera House in Oslo. Die muzikanten waren Anders Møller, Daniel Henriksen, Lars Arne Lindland, Håvard Krogedal, Christer Engen, Kristine Marie Aasvang, Ole- Henrik Moe, Kari Rønnekleiv, Theresa Mantorski, Kristin Alsos Strand en Magnus Skavhaug Nergaard. In de altijd beklijvende opener Take Me Home, zingt Torgeir een duet met Tuva Syvertsen, vooral bekend door haar samenwerking met Susanna Wallumrød. Met de IJslands/Noorse popzangeres Charlotte Qvale zingt Torgeir een duet in Talent for Love.

De gespeelde set bevat slechts een song van zijn laatste album, de overige songs komen van zijn eerste twee, meest succesvolle albums. Dat zijn mijn favoriete albums van hem. Helaas worden twee van mijn persoonlijke favorieten, Summer in Toulouse en Sylvia (Southern People), niet vertolkt. Benieuwd welke songs er in oktober op zijn setlist zullen staan op Ramblin’ Roots. Tot die tijd draai ik alvast warm met dit uitstekende livealbum, waarop overigens het publiek haast alleen hoorbaar is tijdens het beschaafd applaudisseren.     

Theo Volk

Releasedatum : 26 april 2024 Jansen

Website : https://torgeirwaldemar.bandcamp.com/album/at-the-opera

 

Torgeir Waldemar live :

17-10 UTRECHT : TivoliVredenburg, Ramblin’ Roots Festival

Lucy Woodward : Stories from the Dust

 

Muziekfanaat André Rooyakkers behoort absoluut tot de grootste fans van Lucy Woodward in Nederland. André vroeg me of ik aandacht aan Woodwards nieuwe album Stories from the Dust wilde besteden. Ongetwijfeld kwam André haar op het spoor vanwege haar link met Rod Stewart, waar hij ook een groot fan van is. Woodward was niet alleen achtergrondzangeres van Rod Stewart, maar ook van andere grote namen als Barbra Streisand, Joe Cocker, Chaka Khan en Celine Dion.

Haar muzikale genen erfde zij van haar vader Kerry Woodward, een bekende dirigent. Haar vader was ooit dirigent van het vermaarde Nederlands Kamerkoor, hierdoor woonde het gezin enkele jaren in Amsterdam. Echter na de scheiding van haar ouders verhuisde Lucy met haar moeder en broer naar New York om daar bij haar grootouders te gaan wonen.

Stories from the Dust is inmiddels Lucy’s vijfde soloalbum, volgens eigen zeggen haar meest persoonlijke album tot nu toe. Haar eerdere albums ken ik niet, maar al snel wordt me duidelijk dat Lucy een uitstekende, getrainde zangeres is, die zich in diverse genres thuis voelt. Volgens André is haar muziek hier een stuk rootsier dan op voorgaande albums. Wellicht heeft dat te maken met de twee albums die ze samen met gitarist Charlie Hunter maakte.

De productie was in de vakkundige handen van David Garza (onder andere Fiona Apple, Gaby Moreno). Zelf ken ik Garza vooral van de productie van het fraaie album The Starlight Ballroom van de Ierse singer-songwriter Ultan Conlon. Ik vermoed dat zijn invloed ook op Stories from the Dust groot is geweest. Woodward trad al vaker op in Nederland en zal de komende tijd twee keer hier optreden.  

Theo Volk

Releasedatum : 5 april 2024 I Love Desi

Website : https://www.lucywoodward.com/

 

Lucy Woodward live :

20-04 DEN BOSCH : Verkadefabriek

06-06 AMSTERDAM : Bimhuis

Heather Little : By Now

 

De naam van de Texaanse singer-songwriter Heather Little zal bij weinig muziekliefhebbers een belletje doen rinkelen. Zij wordt echter door collega muzikanten op handen gedragen. Vandaar dat je op haar nieuwste album By Now iemand aantreft als Patty Griffin. Enige bekendheid kreeg Heather met Gunpowder & Lead, wat ze in 2006 samen met Miranda Lambert schreef. Het nummer is hier de afsluiter, welke wordt uitgevoerd met een extra couplet. Ze wordt hier alleen begeleid door het beklijvende vioolspel van Van Plating.

Heather is iemand met veel levenservaring, iemand voor wie het leven niet altijd even gemakkelijk was. My Father’s Roof is autobiografisch en gaat over een vader met losse handjes. Het trompetspel van Kami Lyle is hier de kers op de taart. Het ingetogen duet Hands Like Mine met Patty Griffin gaat over haar drie huwelijken. Volgens eigen zeggen trouwde ze de eerste keer veel te jong. De twee keer was ze “too ignernt” (too ignorant), een woord van haar oma. En toen ze deze song schreef dacht ze dat haar derde huwelijk ook op de klippen zou gaan lopen. Gelukkig liep het anders. Razor Wire gaat over het in de steek laten van dierbaren, ieder couplet is over een ander persoon.

Naast Griffin tref je onder andere Jared Tyler aan, wiens gitaar je hoort op Bones. Tyler verloor onlangs zijn goede vriend Malcolm Holcombe, ook een muzikant die niet zo bekend was bij het grote publiek, maar net als Heather geadoreerd werd door veel collega’s. Russ Pahl is een van de meest gevraagde sessiemuzikanten van Amerika, zijn fraaie pedal steel spel is te horen op Transistor Radio.

Zelf licht Heather By Now als volgt toe : “This record is about how easy it is to be hard on yourself, and how hard it is to be easy and cut yourself a break sometimes. Grace is a dense pigment that takes over what it colors, but so are resentment, contempt, anger, fear, and indifference. It took a long time for me to learn the lessons given by the people I’ve known along the way thus far, and even longer to see clearly the situations and circumstances I created with my own choices.”.

By Now is een bijzonder fraai album van iemand met een bewogen levenswandel. Het album verschijnt op Need to Know Music, een label dat de laatste jaren grossiert in prachtige releases, waaronder die van Malcolm MacWatt, Nathan Bell en Malcolm Holcombe. Gelukkig is het in Nederland verkrijgbaar bij CRS.

Theo Volk

Releasedatum : 19 april 2024 Need to Know Music/CRS

Website : http://www.heatherlittlemusic.com/

Diverse artiesten : My Black Country : The Songs of Alice Randall

 

Afgelopen dinsdag verscheen al Alice Randall’s nieuwste boek “My Black Country”, een introspectieve zoektocht naar het belang van de inbreng van gekleurde Amerikanen aan de countrymuziek. Haar boek had op geen beter moment kunnen uitkomen, gezien alle commotie die er in Amerika op dit moment gaande is sinds de release van Beyoncé’s nieuwe album Cowboy Carter.

Alice’s bekendste boek is “The Wind Done Gone”, een parodie op “Gone with the Wind”. Randall is veelzijdig, naast het schrijven van boeken, geeft ze les, is ze scenarioschrijfster en sinds 1983 schrijft ze countrysongs. Tijdens haar tweede optreden dat jaar in Nashville werd ze ontdekt door Steve Earle, die haar mentor werd. Al spoedig begonnen anderen haar songs op te nemen. Randall is de eerste Afrikaans/Amerikaanse vrouw, die een nummer 1 hit scoorde. In 1994 nam Trisha Yearwood haar nummer XXX's and OOO's (An American Girl) op.

Aan My Black Country : The Songs of Alice Randall werkten een twaalftal geweldige zangeressen mee ; Leyla McCalla, Chauntee & Monique Ross (SistaStrings), Adia Victoria, Rhiannon Giddens, Sunny War, Miko Marks, Allison Russell, Saaneah Jamison, Rissi Palmer, Valerie June en Alice’s eigen dochter Caroline. Het is een fraai eerbetoon geworden, waarvan de afsluiter XXX's and OOO's (An American Girl) gezongen door Caroline Randall misschien de meest beklijvende uitvoering is.  

Theo Volk

Releasedatum : 12 april 2024 Oh Boy/Thirty Tigers

Website : https://www.alicerandall.com/